รูปพ่อเที่ยง น่วมมานา ทันพ่อเที่ยง ด้านหลังจารหมึก
(ถ้าเป็นของพ่อเที่ยง ท่านจะจารชื่อท่าน "เที่ยง" เป็นภาษาขอมลาวกำกับไว้ด้วย)
พ่อเที่ยง น่วมมานา
มีคนกล่าวถึงพ่อเที่ยง อยู่มากมาย แต่ไม่ค่อยมีใครกล่าวถึงประวัติท่านนัก
ทั้งที่ประวัติท่านเป็นที่น่าสนใจนัก ท่านเรียนไสยศาสตร์ตั้งแต่เป็นเณร
หัดลบผงตั้งแต่เด็กๆ เดินทางไปเรียนไสยศาสตร์ร้อยเอ็ดเจ็ดย่านน้ำ
ท่านเคยเล่าให้ลูกศิษย์ฟังว่า บางครั้งกว่าจะได้วิชาหนึ่ง
ต้องไปช่วยครูบาอาจารย์ทำไร่ไถนา กว่าจะได้วิชามา
พอดีไปเจอลูกศิษย์ท่าน ลงประวัติเกี่ยวกับครูบาอาจารย์ท่าน จึงขอนำมาลงไว้ในที่นี้
ท่านอาจารย์เที่ยงท่านนี้พูดได้แต่ไทยกลางกับอีสาน
มอญบ้างเท่านั้น ภาษาใต้พ่อเที่ยง ท่านพูดไม่เป็น
เป็นลูกศิษย์ปู่ทอง อาจารย์แดงวัดบัวแก้วอายุ๑๐๔ ปี อาจารย์ชิต (ฆราวาส)
ภายหลังพ่อเที่ยงรับมาอุปการะที่บ้านจนมรณะกรรมไป
เรียนวิชากับท่านอาจารย์แสง บางลำภูตรอกไก่แจ้
เรียนวิชากับหลวงปู่จันทร์วัดนางหนูอาจารย์นิลวัดตึก
อาจจารย์แหล่ม อาจารย์ลิปทุมธานี เรียนหมูทองแดงจากอาจารย์ม่องครูพม่า
เรียนกัมฐานจากท่านอาจารย์ชุ่ม วัดอัมรินทร์
เรียนวิชากับพ่อสุ่น พญาไม้ ปู่เทียนวัดโบสถ์
เคยไปพบพ่อเหลือวัดสาวชะโงกเรียนอะไรหรือไม่ไม่ทราบ
แต่พ่อเหลือเคยมอบปลัดตัวครูมาให้ตัวหนึ่งเลื้อยส่ายไปมาขณะพ่อเที่ยงสักให้ลูกศิษย์
เรียนวิชาสักหนุมานสามหน้าแปดกรแผลงฤทธิ์จากครูจรูญฯลฯ
เป็นคนวัดราชบพิตรมาโตแถวบ้านขมิ้นได้ภรรยาเป็นชาวอาจสามารถ
เลยเว้าอีสานบ่อยบางคนเข้าใจว่าแกเป็นคนร้อยเอ็ดด้วยซ้ำไป
เรียนอะไรมาเยอะแต่ที่สำคัญมากกว่านั้น
พ่อเที่ยงยามมีชีวิตอยู่เป็นคนจริง คนดีมีศีลธรรม
ขนาดป่วยอยู่ยังคิดแต่ทำบุญสุนทาน
ไม่เคยพูดจาหลอกลวงคนเคารพคุณพ่อแม่อาจารย์มากที่สุด
เคยพลัดตกจากหิ้งบูชาที่บ้านเป็นชั้น ๆลงมากระแทกเข็มสักเข้าที่แขนซ้าย
ปลายเหล็กเยินยู่ต้องมานั่งดัดปรับปลายเข็ม แต่หนังพ่อเที่ยงเพียงมีรอยเนื้อยู่ ๆ
ไม่มีแม้รอยเลือดยางบอน แกยังไม่คุยโอ้อวดเพียงบอกว่าหนังคนแก่มันย่นเองเลยไม่เข้า
วิชาสำคัญมียันต์บัวคู่ หมูทองแดง ตะกรุดมหารูดพิชัยสงคราม
ยันต์ผ้าเช็ดหน้าอื่น ๆ เมื่อตอนจะตายได้บอกล่วงหน้าไว้หนึ่งปีว่า
ไหว้ครูปีหน้า(ปี๒๕๓๑)อายุ๗๖ปี ถ้ารอดก็อยู่เกือบร้อยถ้าไม่ก็ตาย
ที่สุดก็ตายในวันถัดจากวันไหว้ครูในปี๒๕๓๑ ไปสามวันคือวันที่ ๕ พฤศจิกายน ๒๕๓๑
ประสบการณ์วิชาพ่อเที่ยงมีมากมายจนไม่อาจสาธยายหมดในวันนี้ได้แต่เหนือกว่าอื่นใด
ท่านเป็นอาจารย์จริง ๆไม่ยกตนข่มท่าน สั่งสอนให้ประพฤติตนในศีลในสัตย์เคารพคุณพ่อแม่ครูอาจารย์